毕竟是孩子,他玩起来,渐渐忘记了恐惧。他的情绪好多了。
我走了进去。
他的脸色越来越冷淡,说:“你口说无凭,我们得调查。”
警车停稳后,跳下来两个ฐ警察。他们的大檐帽都压得低低的,几乎看不见他们的眼睛。
大厅里有很多满脸愁容的患者和家属。还有很多医护人员急匆匆走来走去。
他跟爸爸妈妈说过,那ว个人在逼近他,对老师也说过,可是大人们都不相信他。他们甚至要把他送到医院去。
我全身酸痛,一下就栽到เ床上,连饭都不想吃了。
这次我离开家,没有告诉她实情,但是她从我的神态感觉出了一点什么,不停地追问我:“你这次到เ底去干什么?”
我的心思似乎没有逃过他的眼睛,他警惕地放快了车。
“你怎么知道他要来了?”
一群穿蓝白相间病号服的老人形如槁木,都呆呆地坐在圆形的花池前,盯着我。
他们好像藏在外面什么เ地方,一直等着我走进这道门槛。
“他已经越来越近了!”
我一愣,现在明明是早晨,怎么可能十一点半了呢?
他四处奔走,鼻子不停地抽动着。
------ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ-ๅ--ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ-----------ๅ----ๅ--ๅ------ๅ------ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-------ๅ--ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ---ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ------ๅ-ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ---ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ--ๅ-ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ----------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-ๅ--ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-----ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ------ๅ------ๅ---ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-------ๅ--ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ---ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-----ๅ-ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ---ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ---------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ-----ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-ๅ--ๅ------ๅ-----ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ-ๅ--ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ---------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ------ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-------ๅ--ๅ------ๅ---------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ-----------ๅ----ๅ--ๅ-----ๅ-ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ---ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ---ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ--ๅ-ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ--ๅ----ๅ-------ๅ-ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ-----ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-ๅ--ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ--ๅ-ๅ--ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ-----
周继从早晨出门一点点朝后想,终于想起来——爸爸那颗痣就是从公厕出来之后不见的……
“好。”
那辆出租车已经走了。他一定怀疑我有精神病。
我只好朝市区走回去。我一边走一边不放心地回头看一眼那坟地上的荒草凄凄。
--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ---ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ--ๅ-ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ-----ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-ๅ--ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ-ๅ--ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ------ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-------ๅ--ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-----ๅ-ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ---ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ--ๅ-ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ-----ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-ๅ--ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ-ๅ--ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ------ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-------ๅ--ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-----ๅ-ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ------ๅ---ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ--ๅ-ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ--ๅ-ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ-------ๅ-----ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-ๅ--ๅ------ๅ------ๅ---ๅ-ๅ--ๅ-ๅ-----ๅ------ๅ--ๅ-ๅ---ๅ---ๅ-ๅ--ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ----ๅ-----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ------ๅ------ๅ------ๅ----ๅ--ๅ--ๅ-ๅ-------ๅ--ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ----ๅ--ๅ--ๅ----ๅ------ๅ----------ๅ--ๅ--ๅ-ๅ---ๅ------ๅ------ๅ-------